“O Fortuna”, twee woorden vatten dit meesterwerk samen, ons gebracht door de Middeleeuwse dichters van de Carmina Burana. Carl Orff, Duits componist uit de 20ste eeuw vond hier zijn inspiratiebron bij het schrijven van deze bekende cantate voor koor, solisten, piano’s en percussive.
We zijn midden jaren dertig van de vorige eeuw wanneer de voorzienigheid, de ‘Fortuna’, Carl Orff hem goedgezind toelacht in zijn artistieke bedrijvigheden. Niet de huidige eenzijdige en materialistische voorzienigheid, maar wel degelijk het zowel gevreesde als begeerde lot, dat, met haar voortdurend spinnend wiel, zoveel kunstenaars doorheen de jaren heeft meegesleurd in haar wispelturige dans. Hetzelfde lot dat, toen Carl Orff het stuk schreef, weer deed verlangen naar de geneugden van ‘the roaring twenties’ en tegelijkertijd de opkomst van het extremisme in Europa deed vrezen. Deze Fortuna die boven alles, de gedichten van Beuren overheerst.
| Verloren en herontdekt Tot hun ontdekking in 1803 bleven deze teksten verborgen in de bibliotheek van de Beierse abdij van Benedikbeuern. Ze vormen een geheel van zowel heidense als religieuze zangen uit de 13de eeuw, geschreven in het Middeleeuws-Latijn, het middel hoog-Duits en oud-Frans. Het noodlot van de mens wordt erin verteld aan de hand van allegorieën, zoals deze van de opkomst en de val van een koning, meegesleept in dit Rad van Fortuin (« Regnabo, Regno, Regnavi, Sum sine regno »). Deze cyclus van de Fortuna laat ons haar verschillende schakeringen zien : kil en donker wanneer ze ons mishandelt, warm en stralend als ze ons welgezind is. Het zijn deze schakeringen die Carl Orff gebruikt heeft in zijn Carmina Burana, om weer te geven welke de gevolgen zijn als de Mens het hoofd moet bieden aan het Lot onder zijn verschillende vormen. Het Rad draait Doorheen vierentwintig profane gedichten, verdeeld over vijf hoofdstukken, leidt de Carmina Burana ons via een opstand tegen het noodlot, naar liefdesgezangen, dronkemansliederen en een Ode aan de Lente. Deze schijnbaar willekeurige thema’s verbergen elk de voortdurende en meedogenloze bewegingen van het Rad van Fortuin. De percussies krijgen een bijzondere hoofdrol: ze bepalen het ritme doorheen het werk. Daar waar de voortdurende ritme-veranderingen de wispelturigheid van het lot weergeven, bouwen de melodische lijnen bruggen met de antieke muziek, om zo de geest van de Middeleeuwse dichters weer te vinden. Voor dit atypisch werk doet het Koor van de Europese Unie beroep op Julie Calbete (soprano), Ivan Goossens (tenor) en Thierry Vallier (baryton), op het ‘Ensemble de percussion du Conservatoire de Bruxelles’, onder leiding van Louison Renault, op de ‘Petits Chanteurs de Belgique’ gedirigeerd door Anthony Vigneron en op de pianisten Luc Devos en Mathias Lecomte. Koninklijk Conservatorium van Brussel, op 23 en 25 oktober.  | "De percussies krijgen een bijzondere hoofdrol: ze bepalen het ritme doorheen het werk. Daar waar de voortdurende ritmeveranderingen de wispelturigheid van het lot weergeven, bouwen de melodische lijnen bruggen met de antieke muziek, om zo de geest van de Middeleeuwse dichters weer te vinden."  Programma Carmina Burana ( C. Orff) Inno delle Nazioni (G. Verdi) Het Koor van de Europese Unie Julie Calbete, sopraan Ivan Goossens, tenor Thierry Vallier, baryton Luc Devos en Mathias Lecomte, piano "Ensemble de percussions du Conservatoire de Bruxelles", olv. Louison Renault "Les Petits Chanteurs de Belgique", olv. Anthony Vigneron Algemene leiding: Dirk De Moor Data Vrijdag 23 oktober 2015, 20:00u Zondag 25 oktober 2015, 16:00u Plaats Koninklijk Conervatorium Brussel |
RSS-feed